डा. सुरेश तामाङ
भरखर आइएस्सी सकेको जोस । म हेटौडाको २ वर्ष (२०४६-२०४८ साल) को बसाई पछि घर फर्कने क्रममा थिएँ । रात्रीबस चढेर बिराटनगर सम्म पुगियो । पूर्वी पहाडी क्षेत्रमा धनकुटा उत्तर संखुवासभा जाने सडक यातायात थिएन । तत्कालिन शाही नेपाल वायुसेवा निगमको विराटनगरबाट तुम्लिीङ्गटार हप्तामा ३, ४ दिन उडान हुन्थ्यो । नीजी हवाइजहाज कम्पनी नेपालमा आएकै थिएनन् । गुण्टा र बाकस सहित पैदल जान पनि कठिन थियो । म सिधा तत्कालिन प्रजिअ कार्यालयमा गए । जहाँ हरेक हवाइ उडानमा १ वा २ वटा आकस्मिक प्रयोजन र भिआइपीका लागि सरकारी सिट भनेर जगेडा राख्ने चलन थियो । उडान हुनु केहि समय अघि ति सिटहरु वितरण गर्ने परिपाटी थियो । मेरो अन्तिम आशा पनि त्यहि मात्र थियो । हस्याङ्ग फस्याङ्ग गर्दै त्यहाँ पुगेर आफ्नो नाम दर्ता गरे । सम्बन्धित कर्मचारीले १ र २ नम्बरमा अरु नै नाम भएकोले मेरो टिकट पाउने सम्भावना अति कम भएको कुरा दर्शाए । मैले क-कस्को नाम छ भनी सोधे । उनले २ नामहरुमा अधिकारी एमएम मास्टर र मास्के डिबी मास्टर भएको बताए । मैले उहाँहरु खै भनेर बखेडा झिकें । मास्के अंकल मात्र देखा परे तर एमएम अधिकारीको अतोपतो थिएन । मलाई निहुँ पुगी हाल्यो । मैले आवाज कडा गर्दै लगे । एउटा सीट जसरी भएपनि मलाई चाहियो । कि मान्छे उपस्थित गराउनु पर्यो । मेरो अर्को पनि तर्क थियो, आफु विधार्थी भएको । मैले विराटनगरमा बस्न खान मनग्य पैसा पनि नभएको जिकिर समेत गरे । नजिकै बसिरहेका दान ब. मास्के अंकलले मेरो हर्कत र बाध्यता अनि जायज माग ध्यानले सुनेका थिए । आफु भोलि आउन सक्ने हुदाँ आफ्नो नाम काटी मेरो नाम २ नम्बरमा सार्न दिए । उहाँ विधालय निरिक्षकका रुपमा कार्यरत भएको मलाइ थाहा थियो । सायद विधार्थीको पिडा बुझेछन र उहाँको विराटनगरमा घर पनि थियो क्यारे । उहाँले हाम्रा आपा (वुवा) लाई पनि राम्ररी चिनेका थिए । म हर्षविभोर भएँ । मास्के अंकललाई धन्यवाद दिएँ । टिकट पक्का भएको निस्सा समातेर हतारिदै म बिराटनगर विमान्स्थलतर्फ लागे ।
घर जान त पाइने भयो । तर मलाई अब एउटा धोको वा डाहा थियो । त्यो अधिकारी एमएम नामधारी प्राणी को हो भन्ने । विमानस्थलमा मेरो ध्यान उहाँकै खोजिमा थियो । प्रायः सबै यात्रुहरु आए तर एमएम त अझै आएनन् । अन्ततः फुलेका फ्रेन्च कट दारीवाला एक जना अग्ला मान्छे खैरो सफारी सुट र कालो भादगाउँले टोपीमा आए । पुरानो राजदुत मोटरसाइकलमा कसैले ढोकैनेर उहाँलाई छाडेर गए । कालो चस्मा र हातमा सानो सुटकेस बोकेका ति प्राणी त आदरणिय श्री मनमोहन अधिकारी पो रहेछन् । । उहाँ कुनै बिषेश कार्यक्रममा मेरै गृह जिल्ला संखुवासभा जान लागेका रहेछन् । यो कुराको मलाइै पत्तो थिएन । केहि साल पछि उँहा नेपालका ३१ औं प्रधानमन्त्री समेत हुनुभयो ।
हामी एकै विमानमा आमने सामने बसेर उड्यौ । करिब २०, २२ मिनेटको यात्रापछि विमान तुम्लिङ्गटार अवतरण भयो । । ढोका नखुल्दै बाहिरतिर हेरे । जनसागर उहाँको स्वागतमा लामबद्ध रहेछन् । जिल्लाका वरिष्ठ सरकारी कर्मचारीहरु, प्रहरी, प्रशासक, नेतागण र सर्वसाधारणको भीडमा मेरा बुवा, आपन्तजन र साथीसंगीहरु फूलमाला सहित उभिएका थिए । बाजागाजा सहित उहाँको भब्य स्वागत भयो । म पनि उहाँको पछि पछि निस्के । मलाई कताकता लाज लागे जस्तो भयो । विहानको हर्कत सम्झेर अलि पश्चाताप पनि भयो । तर बोल्नेका पिठो विक्ने हाम्रो देशमा त्यो आवश्यक नै थियो नि ।
बैशाख १३, २०७७, ललितपुर
No comments:
Post a Comment